Buscaba entre as facianas,
dunhas descoloridas fotografías.
Entre a bruma do tempo,
e nos recordos daqueles días.
O roce da súa memoria,
segue afiándose co paso dos anos.
Xogouse unha vez a vida,
non quere máis escadas.
Desafiou aos designios do destino,
deixando as alegrías en espera.
Quería pintar de mil cores,
os descansos da sua escaleira.
A vida dáballe tempo,
e raios de luz dourada.
Aínda que parecen hoxe afastados,
a súa sombra foi moi alargada.
Os seus ollos seguen a soñar
e ven o seu sorriso en cada foto.
Cruza os dedos y reza,
o desexo faino devoto.
Seu corazón deshilachado,
e rabuñado polos anos.
Aínda temendo a febre do esquezo,
sabe que non son estranos.
©️ILS2024
#DiadasLetrasGalegas
No hay comentarios:
Publicar un comentario