Seguidores

sábado, 12 de enero de 2013

Soy de los tiempos



Soy de los tiempos en que jugábamos a los trompos o a las canicas. De los tiempos en los que podíamos jugar al fútbol en la calle, hoy eso es impensable.
Tiempos en que para llamar por teléfono, tenías que hablar con una telefonista, le pedias que te pusiera con tal número, números que tenían tres dígitos, recuerdo que el nuestro era 131. Poco después ya nos asignaron  seis dígitos más, que locura, pensábamos y ¿quién recordará tanto número?
Soy de los tiempos  de cuando se podía ir a las dunas de Corrubedo, subíamos y nos tirábamos a rolos, si, subíamos hasta agotarnos y no como ahora que está prohibido acercarse.
Hacíamos muchos de nuestros juguetes, los aros, un juego simple e inimaginable hoy por hoy,  las carretillas, con las que bajábamos las cuestas. Jugábamos a huevo, pico o araña, a las tabas, a la comba o al pañuelo.
Tiempos en los que la televisión era en blanco y negro y solo había dos canales.
En casa, no teníamos llave, la dejábamos debajo del felpudo.
Soy de cuando ir a la playa  del Vilar, era una aventura, no había nadie, era una playa paradisiaca y hoy imposible ir.
Crecí con la bonanza, con Daniel Boone y con Caravana.
Fui espectador de unos  cuantos Juegos Olímpicos; Roma en el 60, Tokio en el 64, pasando por México, Múnich…, Barcelona-92, hasta los XXX juegos Olímpicos de Londres.
Tuve que esperar muchos años para que la selección Española de Fútbol volviera a ganar una copa, la de Europa, después de la que gano en el 64. Y toda una vida para verlos ganar un mundial de futbol.
Recuerdo que el primer móvil que vi, no el que tuve, era del tamaño de una caja de zapatos, tenía un asa y una antena enorme, la cobertura dependía de los milagros del dia.
Y empecé a pensar que era mayor cuando una niña una vez me pregunto la hora, diciéndome “Señor ¿tiene hora?”, ahora después de muchos años, me veo igual de mayor, pero no más viejo, solamente veo las cosas de distinta forma.

3 comentarios:

  1. Y es maravilloso que guardes en tu alma esos retazos de tu vida pasada...¿ A qué son como verdaderas vitaminas para que ahora puedas ser lo que eres? Fue fabulosa esa etapa de nuestra infancia, donde sin tener casi nada teníamos todo lo necesario para ser niños felices...y después comenzar una lucha en nuestra etapa de estudiantes, para reivindicar libertades prisioneras.

    ¿Sabes que me has hecho recordar? cuándo apareció la "Nocilla" y con la rebanada de pan untada de ella y los dedos pegajosos, continuábamos jugando a lo que fuese... Pero, yo en las Dunas de Corrubedo he estado hace tres años, y no estaba prohibido y he subido agotada sus inmensas arenas... y de pronto... ver aparecer el mar en oda su inmensidad, o me he dejado resbalar desde arriba, empujada por un tren de amigos...

    ¡Un abrazo con brisas de estrellas!

    ResponderEliminar
  2. La verdad es que sienta como un tiro cuando te llaman señor/a, yo es una cosa que todavía no supero..jajajaja. Qué bonico recordar lo bueno.
    ( Te he pillado y has cambiado la foto!!!!, esta me parece muy chula, pero la otra era lo más)

    besos

    ResponderEliminar
  3. Unha entrada moi bonita!Pois aínda que teño 22 anos crieime en parte da miña infancia nun pobo,e sei que os nenos pra seren felices xogando o que necesitan é liberdade:de espacio,pra experimentar pola súa conta...Aínda que me encantan os videoxogos igual que a moita xente,do resto non nos gusta tanto o material como parece,pois sen ir mais lonxe,os meus irmaus levaban moitas broncas porque cando se cansaban dos xoguetes se fazían eles bolos enchendo botellas de auga con area e pra derrubalos usaban os palitroques da leña do meu avó. Voute mostrar o meu blog,que espero que tamén che guste :http://virgueriasilustradas.blogspot.com

    ResponderEliminar